Een tijdje geleden kreeg ik via de Peuter-speel-leer-groep van Hailey een uitnodiging voor een infoavond. De kop van de uitnodiging luidde: “MR presenteert Kinderarts Saskia van Daalen. Een inspirerende en herkenbare presentatie die elke ouder helpt.” En eronder een alinea om aan te geven waar de presentatie over zou gaan: “Het spreekuur van de kinderartsen op streekziekenhuis Koningin Beatrix wordt voor driekwart bezocht door kinderen zonder echt medisch probleem. De klachten als buikpijn, hoofdpijn of vermoeidheid zijn weliswaar echt, de aanleiding zit vaak in problemen in de omgeving en de opvoeding van het kind.”
Mij hadden ze al toen ik zag dat Saskia van Daalen een presentatie kwam geven. Ik “ken” deze vrouw als de kinderarts van Tyler, toen hij als 4 weken oude baby werd opgenomen in het SKB met ademstops. Een krachtig ogende vrouw met maar liefst 5 kinderen (dus enige eigen ervaring), een luisterend oor voor de ouder in kwestie en een gezonde dosis humor. En dan viel ook het onderwerp nog eens in de smaak. Want hoe bepaal je nou wanneer je wel of niet een huisarts belt voor de kwalen van je kind(eren) en lastiger nog; wanneer ga je wel of niet een huisartsenpost bellen? Wat is nou écht reden voor bezorgdheid en wat niet? Wat moet je echt laten onderzoeken, wat kun je anders oplossen en hoe bepaal je het verschil? Zijn dit niet van die dingen waar we als moeder allemaal (wel eens) over twijfelen, maar waar we niet of nauwelijks met elkaar over praten?
Dus, oppas regelen en gaan. Ik heb er geen spijt van gehad, zal ik je zeggen. En ik denk de andere dames en de ene heer die zich ook had laten zien (hij was lid van de MR) ook niet denk ik. Saskia van Daalen (ik moet waarschijnlijk Dr. van Daalen schrijven, maar zo formeel was het niet) begon met hoe zij de wijsheid, ook met 5 kinderen en als arts, niet in pacht had. De opmerking “laat mij maar van jou als moeder leren”, tijdens een van Tyler’s controles, schoot me weer te binnen. Wat fotootjes ter illustratie van hoe zij ook zeker geen modelmoeder is passeerden de revue, met de bijbehorende anekdotes, en ze had de lachers op haar hand. De interactie kwam snel op gang. De verhalen spraken tot de verbeelding. De oplossingen lagen voor de hand als je ze eenmaal wist.
De strekking van het verhaal was eigenlijk dat de tijden veranderen. Vroeger had een moeder 7 of meer kinderen en de buurvrouw en iedereen die je verder kende ook. Moeders werkten niet, niet buiten de fulltime baan als opvoeder van de kinderen althans. Men ging op de koffie bij de buren en er werd gesproken over de ervaringen en onzekerheden. Middeltjes en oplossingen uit “grootmoeders keuken” waren aan de orde van de dag, een huisartsenbezoek eerder uitzondering dan regel. Nu zijn we allemaal druk druk druk, omdat de maatschappij dat nu eenmaal van ons lijkt te vragen. Financieel en sociaal gezien is het niet altijd wenselijk of mogelijk om als moeder thuis te blijven bij de kinderen en de meeste moeders vinden het ook wel heel prettig om niet alleen maar in de poepluiers en de flessen te zitten, maar om ook een (paar) dag(en) in de week te gaan werken. En als we dan werken, dan komt het niet altijd uit om onder werktijd met je kind naar de huisarts te gaan. De huisartsenpost biedt dan de uitkomst, maar dat was natuurlijk niet hoe het bedoeld was… Een huisartsenpost bel je als de behandeling van de klacht niet kan wachten tot de eerstvolgende werkdag op je eigen praktijk, niet als het niet kan wachten omdat jij die volgende werkdag zelf ook moet werken en het betekent dat je er voor moet snipperen. Er werd bij vermeld dat je eigen huisarts vaak een veel betere inschatting kan maken van de klachten, omdat hij/zij jou en de kinderen kent en dat niet geldt voor een huisarts uit de regio, die jou en je kind(eren) alleen die ene keer zien dat je op de huisartsenpost verschijnt. Klinkt logisch.
Nu ga ik sowieso niet snel naar een huisarts, laat staan naar een huisartsenpost. Niet voor mezelf en niet voor mijn kinderen. Daar moet ik dan wel bij vertellen denk ik dat ik een drogistendiploma heb, bij een farmaceutische groothandel werk en een kast vol met allerlei zelfzorgmiddeltjes voor mezelf en de kinderen in huis heb. Maar misschien nog wel belangrijker: ik ben niet bang om aan te geven bij vriendinnen of iemand anders die ervaring zou kunnen hebben met de situatie voor handen, dat ik zelf niet zo goed weet wat nu te doen. Zo had Hailey vorige week een vermoedelijke oorontsteking. Slaolie geprobeerd, paracetamol proberen er in te krijgen (wat nog lastig bleek bij een meisje van bijna 4 dat dit niet wilde), maar wat dan nog meer? Huisartsenpost toch maar gebeld ivm de koorts die snel opliep en het onophoudelijke krijsen dat echt door merg en been ging. De assistente wist me echter te vertellen dat een antibioticakuurtje waarschijnlijk niet (sneller) zou helpen dan uitzieken en paracetamol tegen de pijn. Als ze hevig ziek zou worden moest ik terug bellen, maar voor alsnog vond ze het heel vervelend, maar zou ze niet echt wat voor ons kunnen betekenen. Dat neem ik dan ook wel aan in zo’n geval. En dan app ik een vriendin die met haar dochter vaker met oorontstekingen te maken heeft, of ze nog tips heeft. Andersom werkt dat net zo, wanneer zij ergens over twijfelt. Tijdens die infoavond bleek echter dat dat helemaal niet zo “normaal” is als ik altijd dacht.
Wij hadden een groepsapp met alle dames van de zwangerschapsgroep, waarin we toch regelmatig vragen aan elkaar stelden over de ervaringen met die nieuwbakken baby’s van ons. Hailey spuugde bijvoorbeeld veel en daar bleken nog een paar van de kinderen last van te hebben. Uiteindelijk zijn we bij een osteopaat geweest en zijn we de dr Brown fles gaan gebruiken. Beide waren ideeën die geopperd werden in die groepsapp. Dit is slechts een voorbeeldje. Zo waren er nog zoveel meer onderwerpen die besproken werden. Veel van en aan elkaar geleerd door eigen ervaringen. Fijn, maar blijkbaar niet zo gangbaar als ik dacht.
Saskia gaf op een bepaald moment in haar presentatie ook aan dat opvoeden ook best gewoon moeilijk mag zijn. Hoe je het ook wendt of keert, als je moeder wordt (het zal voor vaders niet anders gelden), kun je nog zo zelfverzekerd zijn, maar dan komt je onzekere kant onherroepelijk naar boven. Je bent namelijk niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor zo’n klein volledig afhankelijk hoopje mens. Eentje dat nog niet kan vertellen wat er is en waarbij je dus maar op je gevoel moet vertrouwen dat je het goede doet. Maar wat maakt dan toch dat wij moeders vinden dat we het allemaal maar zelf en alleen moeten kunnen? Hoe enorm ik dat ook zo voelde voordat ik moeder werd, zo enorm voelde ik het tegenovergestelde vanaf het moment dat Hailey geboren werd.
Nu, als alleenstaande moeder, is het allemaal nog een stukje meer van toepassing. Heb je een partner aan je zijde, dan kun je daar nog eens mee sparren wanneer dat nodig is zo af en toe. “Wat denk jij dat verstandig is?” “Wat denk jij dat ze/hij heeft?” “Heb jij een idee over wel of niet een huisarts bellen?” “Zie jij hetzelfde als ik?” Dat heb je niet als je alleen bent. Dus voor mij zijn vrienden en familie daarin enorm belangrijk. Zo hebben de meeste, of eigenlijk alle als ik er over nadenk, van mijn vriendinnen kinderen. Dat biedt mij in ieder geval enorm veel steun. Ik kan altijd wel bij iemand terecht met mijn vragen. Mocht jij dit nou niet hebben, dan kun je natuurlijk altijd een topic openen in het forum op deze site, zodat je een reactie kunt krijgen van andere moeders. De situaties die je meemaakt zijn vaak niet zo bijzonder als je denkt. 9 van de 10 situaties zijn standaard voor veel moeders, maar daar weten we niets van omdat niemand er over praat.
Conclusie van de avond (voor mij althans): Opvoeden mag best retemoeilijk zijn, maar we kunnen het onszelf en elkaar een stuk makkelijker maken door gewoon met elkaar te praten over onze twijfels en onzekerheden. Doe je met me mee? Ga dan vooral even naar het topic in het forum over dit onderwerp door hier te klikken.
