Wat een verschil als je vrouw bent en moeder wordt… Dat doet nogal wat met je. Voor mijn gevoel veranderde letterlijk alles wie ik was op het moment dat ze Hailey op mijn borst legden.
Het is augustus 2013 als ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Mijn toenmalige partner en ik hadden nog niet zo lang geleden besloten dat ik zou stoppen met de pil en dat we zouden proberen ons eerste kindje te gaan krijgen. Als ik de streepjes op de test zie wordt het allemaal wel heel echt ineens. Blij, maar ook wat overweldigd denk ik: ,,Okay, en nu?” Dan heb je nog zo’n 8 maanden om je voor te bereiden op de komst van dat kleine hummeltje, maar kun je je daar wel echt op voorbereiden vraag ik me achteraf gezien af. Je begrijpt dat er slapeloze nachten aan zitten te komen, dat je in de nacht moet voeden en dat je daarvoor je bed uit moet. Maar ik denk dat je pas echt weet hoe het voelt als je er middenin zit.
Na een bevalling van bijna 48 uur legt de verloskundige Hailey op mijn borst. Hoewel dat inmiddels bijna 4 jaar geleden is heb ik nog altijd niet de juiste woorden kunnen vinden die omschrijven wat er allemaal door me heen gaat op dat moment. Gelukkig behoor ik niet tot die vrouwen die last hebben van een postnatale depressie (ik kan me werkelijk niet voorstellen hoe verschrikkelijk dat moet zijn). Ik voel gelijk, hoe cliché, een soort van herkenning en een enorme liefde voor dit kleine hoopje mens dat zo lang in mijn buik heeft gezeten om te groeien. Tegelijkertijd voel ik die enorme onzekerheid van wat er allemaal komen gaat. Zal ze gezond zijn en blijven? Zal ik haar kunnen gaan bieden wat ze nodig heeft? Zal ik weten wat er aan de hand is als ze huilt? Zoals ik al zei gaat er van alles door mijn hoofd en mijn lijf, maar buiten kijf staat dat ik me een compleet andere vrouw voel vanaf dat ene moment, die 30 april 2014 om bijna 11 uur in de avond.
De eerste nacht blijven we in het ziekenhuis, omdat ik op de OK gehecht moet worden en het vermoeden bestaat dat Hailey in het vruchtwater heeft gepoept. Ik zeg Hailey’s vader dat hij beter een paar uurtjes naar huis kan gaan om in bed te gaan liggen ipv dat hij in een slaapstoel in het ziekenhuis rugpijn op gaat lopen. Ook hij kan zijn slaap wel goed gebruiken na die heftige 48 uur. En heel eerlijk gezegd vind ik het wel lekker om me even een nacht alleen om Hailey te moeten bekommeren en niet ook om haar vader. 😉 De eerste nacht voeden en als moeder is dus best relaxt. Moe ben ik niet omdat ik een aardige tijd op de OK heb mogen slapen onder narcose en omdat ik nog vol adrenaline zit. Maar dan is daar de ochtend en mag je haar meenemen naar huis. Daar begint het eerste “drama” al. Iets wat ik overigens tot op de dag van vandaag lastig vind om voor mijn kinderen te bepalen: Wat trek je haar aan? Hoe heeft ze het warm genoeg, maar niet te warm?
De eerste 9 dagen nadat we uit het ziekenhuis komen is er kraamhulp. Wat heerlijk! Op aanraden van verschillende dames uit de omgeving maak ik dankbaar gebruik van haar aanwezigheid. Wegens bekkenklachten tijdens de zwangerschap blijf ik de eerste 4 dagen boven en kan ik heerlijk die band met Hailey versterken. Ik rust tussen de middag, omdat ik daadwerkelijk in de gaten gehouden word hierin. We beginnen met borstvoeding, dus alle voedingen zijn voor mij. Ik moet er altijd uit om Hailey te voeden. En daar hebben we onzekerheid nummer 2. Die borstvoeding loopt namelijk voor geen meter. In no-time had de kleine dame alles kapot “gebeten”. Achteraf gezien blijf ik op dat moment te lang proberen of zou ik misschien gelijk een lactatiekundige hebben moeten raadplegen, maar na een week houd ik het voor gezien. Daar waar ik vooraf heel stellig riep dat ik borstvoeding wilde proberen te gaan geven, maar dat flesvoeding ook prima zou zijn als het niet zou lukken, ben ik op het moment dat ik er voor sta een stuk minder zeker en kost het een paar dagen wikken en wegen om daadwerkelijk te zeggen: ,,Ik wil overstappen op de fles.” Hoe goed je daar dus ook over nadenkt als dat hummeltje nog in je buik zit, als ze er eenmaal zijn blijkt een beslissing (voor mij althans) toch wat lastiger dan verwacht.
Ik heb het hierboven nog niet eens over die huiluurtjes vanwege krampjes of wat het dan ook mag zijn waarbij het huilen je zelf ook vaak (onder invloed van hormonen?) nader staat dan het lachen, omdat je het gewoon echt even niet meer weet. Als troosten niet helpt, als ze geen honger blijkt te hebben, als ze een schone luier heeft, maar toch blijft huilen. Wat moet je dan nog, behalve rond blijven lopen met die kleine dame op de arm? Krampjes misschien, wat hebben we daar allemaal voor. Het ene middeltje na het andere wordt uitgeprobeerd, want buikpijn is toch wel heel zielig en je wilt je kindje niet verdrietig of met pijn zien… De draagzak, een osteopaat en een dr Brown fles blijken voor ons de perfecte oplossing.
Niet veel later komt de eerste keer dat ze een goede verkoudheid of een griepje oplopen en begrijp je ineens waarom iedereen altijd zegt dat je beter zelf ziek kan zijn dan je kinderen. Wat een ellende. Een setje of 10 schone kleren op een dag en een badkuip die meer dient als weekplek voor die vieze kleding dan waar ie werkelijk voor bedoelt is. Maar ook de zorgen over of ze niet teveel aan het afvallen of zelfs uitdrogen is. Wel of niet een huisarts bellen? Niemand die je kan vertellen wat je moet doen, omdat het tenslotte jouw kindje is en niet het hunne. Ja, daar ben je je echt wel van bewust, maar heeft dan niemand ooit hetzelfde meegemaakt??? Nou, op moedergevoel dan maar…
Dan ineens, op een mooie septemberdag, heb je haar in de maxicosi en lijkt ze zo ongeveer te stikken in… ja in wat eigenlijk, want de voeding was al zeker een half uur geleden? Kind uit de maxicosi, half op de kop houden en haar wat op het ruggetje kloppen waardoor ze midden in de ijssalon haar hele maag inhoud er uit gooit, maar wel weer lucht krijgt. Een huisartsenpost en maanden aan slapeloze nachten die daar op volgen, omdat de kleine dame ’s nachts ineens niet meer door slaapt… Ik geloof niet dat ik daar ooit iemand iets aan voorbereiding over heb horen geven voor de tijd.
En of het dan allemaal nog niet spannend genoeg is besluit je dat het tijd is om voor een 2e keer zwanger te gaan raken, omdat het toch wel erg leuk is als ze qua leeftijd een beetje dicht op elkaar zitten en omdat je er zelf ook niet jonger op wordt, enz. Ook dat lukt in een rap tempo, we mogen niet klagen. Maar dan begint het al bij een zwangerschap die toch echt zwaarder is wanneer je er al een dreumesje/peutertje rond hebt lopen dat juist op dat moment vindt dat ze wel eens kan kijken hoe driftbuien nou precies werken. Hoewel ik meer last heb van de verschillende zwangerschapskwalen maak ik me er minder druk om dit keer. De bandenpijn is nu bekend terrein en behoeft dus geen appcontact meer met een ervaren vriendinnetje. Wel maak ik me nu zorgen om hoe Hailey om zal gaan met de komst van haar broertje en de te delen aandacht. Ik vermoed op dat moment nog niet dat we de eerste week van het leven van dat broertje in het ziekenhuis zullen doorbrengen trouwens. Laat staan dat ik me al kan bedenken dat ie met 4 weken oud opnieuw opgenomen zou gaan worden en dan voor een periode van 2,5e week met ademstops of all scary things.
Hoe dan ook, opnieuw verandert mijn hele wereld als de verloskundige (thuis dit keer) na een bevalling van begin tot eind 22 uur als je rekent vanaf het breken van de vliezen, Tyler op mijn borst legt en me vraagt mijn ogen open te doen. Pietje kopietje van zijn zus alleen een stuk forser is er uit. Onze 9 ponder heeft wat te doen gemaakt de afgelopen uren en dagen, maar daar is ie dan, 16 dagen te vroeg. Nu kan alle onzekerheid opnieuw gaan beginnen. Tenminste, daar was ik op voorbereid. Dit blijkt iets minder heftig dan bij Hailey. De verkoudheid mag nu gewoon verkoudheid zijn en we trekken gelijk de dr Brown flessen en het kolfapparaat uit de kast als blijkt dat het weer mieren en martelen gaat worden, die borstvoeding. Wel de moedermelk, niet de kloven en de ellende. 😉
Hailey is het ene moment heel lief voor haar broertje en het volgende heeft ze er moeite mee dat ze niet meer alleen is. En wat kan ik me dat ene moment nog goed voor de geest halen waarop ik voor het eerst echt dacht: ,,Hoe dan??” Ergens zo rond Tyler’s 2e voeding van de dag huilt Tyler in zijn bedje omdat hij wakker is geworden van de trek, of moet ik gezien het volume maar gewoon HONGER zeggen? Hailey en ik zijn boven en we gaan naar hem toe om hem een schone luier te geven en mee te nemen naar beneden voor zijn fles. So far so good… ware het niet dat Hailey zich op dat moment iets anders in de kop zet en niet zelf van de trap af wil naar beneden. Dit kan ze al prima, dus dat is het niet. Ze wil echter graag getild worden net als de baby… En nee niet als de baby al beneden is, maar tegelijk met de baby. Ja en dat gaat mama dus nu net even niet doen. Ja hoor, het startsein voor een peuter en haar driftbui. Dus daar sta ik dan met 2 krijsende kinderen boven aan de trap, met het traphekje voor de veiligheid nog dicht. Lekker dan! Hier heb ik ook nog nooit iemand over gehoord, laat staan dat me verteld is wat nu te doen! Pfff… even een stapje terug. Even diep ademhalen… ,,Hailey, jij bent een grote meid en kan al zelf van de trap af naar beneden zoals we geoefend hebben. Kan Tyler dat ook al? Is hij ook al zo groot?” Er wordt even getwijfeld door de peuter in kwestie, maar de indruk die ik hoop dat het maakt, die zie ik niet. Nee, het mag niet de oplossing zijn. Okay, optie 2: ,,Hailey, mama gaat naar beneden met of zonder jou, maar in ieder geval met Tyler. Je kunt zelf van de trap af met mama mee of je blijft maar boven tot mama klaar is met Tyler.” Ik zie de gedachten heen en weer schieten en wonder boven wonder kiest ze eieren voor d’r geld. Ze gaat mee naar beneden op d’r billen, tree voor tree… Pfieuw… Dat was mazzelen. Zal ik de volgende keer ook zoveel geluk hebben? 😉
Nee, je bent er niet op voorbereid. En welke cursus je ook volgt… ik vraag me af of het ooit helemaal lukt je overal op voor te bereiden. Misschien moet je heel veel juist wel zelf ondervinden om er van te kunnen leren en de beste versie van de mama te worden die je kunt zijn. Wat vind jij? Wat zijn jouw ervaringen? Waar loop/liep jij tegenaan? Wat heb jij gedaan aan situaties waarvan je niet wist hoe er mee te dealen? Laat het mij en de andere moeders die dit lezen weten en wie weet zit er wel een moeder tussen die dit ervaart als erkenning of zelfs een hart onder de riem…
