Vriendschap, het is maar een vreemd verschijnsel… Ik zou niet zonder de vrienden kunnen die ik op het moment heb, maar dat dacht ik 5 of 10 jaar geleden ook en toen zag mijn vriendenkring er toch echt (deels) anders uit. Hoe kan dat? Is dat erg? Moet ik er wat mee? Zomaar een paar vragen die ik mezelf af en toe stel en waarvan ik me af vraag of ik de enige ben. Een blogje schrijven is een leuke manier om achter het antwoord op die vragen te komen.
Voordat ik een relatie had en dus alle tijd van de wereld om me, naast mijn werk, met vriendschappen bezig te houden, zag mijn vriendenkring er anders uit dan nu ik alleenstaande moeder met 2 (jonge) kinderen ben. “Vroeger” kon ik in de auto of op de fiets stappen als een van mijn vrienden iets leuks wilde gaan doen of een luisterend oor nodig had. Nu dus niet meer. Het valt me op dat er (ik denk met name daardoor) een paar vrienden zijn afgevallen, een aantal maanden na de geboorte van Hailey. Misschien is het lastig om je te verplaatsen in een nieuwbakken moeder, wanneer je zelf je kinderen al in de bovenbouw van de basisschool hebt? Dat je dan niet meer weet hoe lastig het dan is om je tijd te verdelen tussen je gezin en je vrienden en hoe zeer je leven ineens om dat babytje draait voordat je weer wat meer aan jezelf en anderen gaat denken? Dat de “beschikbaarheid” van een dergelijke vriendin dan verandert en dat lastig is? Wat denk jij?
Er veranderde ook iets in de samenstelling van mijn vriendenkring toen ik ging scheiden. Dat gezegde dat je je echte vrienden leert kennen wanneer je in de shit zit (ja, ik weet dat dat niet geheel de juiste bewoording is), dat is helemaal waar. En het moment van scheiden en alles wat daar aan vooraf ging, was niet het enige moment waarop er vrienden afhaakten. Ook tijdens mijn burn-out waren er dat soort momenten. Er waren mensen waarvan ik het niet verwachtte die voor me klaar stonden en er waren mensen waarvan ik het wel had verwacht die mijn verwachting niet waar konden maken op het moment dat ik hen nodig had. Het zal een natuurlijk proces zijn, maar het is wel hard soms en moeilijk te begrijpen. Zonde van de energie die ik er in heb gestoken? Nee, dat vind ik dan weer niet. Dat is een risico dat je neemt denk ik in een vriendschap.
Wat ik ook heb zijn vrienden die ik bij vlagen niet of nauwelijks zie en/of spreek, maar die er wel altijd zijn als dat nodig is en vice versa. Ook bijzonder. Soms spreek ik ze jaren niet of nauwelijks en dan weer een periode juist heel veel. Meestal wanneer een van ons beide de ander nodig heeft. Mis ik ze dan in de tussenliggende periode? Ja, op zich wel. Missen zij mij? Ja, dat zou kunnen. Maar is het dan zo dat we daar een van beide wat aan doen? Nee, dat dan weer niet. Al is het dan op het moment dat er wel weer contact is weer prima en alsof we elkaar dagelijks hebben gesproken de afgelopen tijd. Mooi en ongedwongen aan de ene kant. Aan de andere kant misschien jammer dat je daardoor minder mooie momenten met elkaar deelt?
Maar dan de vraag: moet ik er wat mee? Wanneer een vriendschap eindigt bedoel ik? Wanneer je merkt dat de afstand groter wordt? Of is het gewoon okay zoals het dan loopt? Misschien is het wel zo dat je uiteindelijk de draad wel weer (deels/anders) op pakt als dat zo zou moeten zijn en je elkaar toch uiteindelijk niet blijkt te kunnen missen? Of is het dan zo dat ik en/of de ander dan “gewoon” niet genoeg tijd en energie hebben gestoken in de vriendschap? Maar als dat laatste dan zo is, is daar dan niet misschien wel een reden voor?
Zoals ik al schreef: vriendschap is maar een vreemd verschijnsel… Ik neig eigenlijk wel naar onderstaande 2 uitspraken, maar ben wel nieuwsgierig naar jouw mening. Laat je het me weten in een reactie?
