Al zo lang ik me kan herinneren maak ik graag foto’s. Herinneringen vastleggen, heerlijk. De camera ging mee tijdens het stappen, tijdens septemberfeesten, etc. Eigenlijk zoals we nu allemaal de telefoon meenemen om selfies te kunnen maken, had ik mijn compactcamera bij de hand. Van mijn jaar in Engeland heb ik waarschijnlijk duizenden foto’s gemaakt, om over de kinderen nog maar niet te spreken. Een jaar of 10 geleden stap ik over van een gewone compact camera naar spiegelreflex. Dan is het hek van de dam. Ik maak een tijd lang foto’s van alles wat ik kan bedenken en van een ieder die me daar naar vraagt. Geen idee wat ik doe qua instellingen, maar meestal komt er best wat leuks uit. De fotografiecursus die ik altijd nog wil volgen blijft echter nog wel een tijd uit. Inmiddels volg ik wel alles wat ik vinden kan online qua webinars en bied ik zogenaamde “oefenshoots” aan om vooral gewoon beter te worden. In deze “blogreeks” neem ik je mee in mijn fotografie-avontuur dat ik ingestapt ben en nu eindelijk wel eens over de finish wil trekken.

Het is de druilerige ochtend van 7 maart. Hailey breng ik naar school, Tyler naar Avonturijn voor de Peuter Speel Leer Groep en daarna stap ik zelf in de auto richting Gastouderopvang Twannie in Geesteren. Dit is de gastouder waar mijn kinderen zich ook vermaken en thuis voelen als ik aan het werk ben. Bovendien is de gastouder in kwestie een goede vriendin. Eigenlijk schiet ik hier jaarlijks een soort van “schoolfotoplaatjes” van de kinderen die hier ook opgevangen worden en waarvan de ouders het leuk vinden om foto’s van hun kinderen te laten maken. De shoot op zich is voor de ouders gratis, alleen de afname van de foto’s gebeurt via Oypo en daar betalen ze dan een klein bedrag per foto voor. Vandaag doen we het net even anders. Vandaag mag ik een soort van “lifestyle-shoot” doen. Het thema is een beetje: “een ochtendje bij Gastouderopvang Twannie”. Geen foto’s van de kinderen hier op deze pagina, omdat ik geen toestemming heb (gevraagd) van de ouders en AVG-technisch kan het dan dus gewoon niet. Als je de foto’s wilt zien dan zou je naar de Facebookpagina van Gastouderopvang Twannie kunnen gaan om te zien of ze daar al geplaatst zijn.

Hoe dan ook, ik kom binnen en dan vraagt een van de kinderen zich hardop af of Tyler dan ook komt, als ze mij binnen ziet komen. Nee, Tyler is er niet, ik ben alleen vandaag. Hmmm… dat is wel wat gek natuurlijk… Ook die camera is in eerste instantie wat wennen voor de dames die er al zijn. Als ik misschien een half uurtje binnen ben, dan komt er nog een kereltje binnen lopen die de camera al wel kent, omdat ik pasgeleden zijn pasgeboren zusje en hem natuurlijk ook, nog op de foto heb gezet. Nadat hij afscheid heeft genomen van zijn moeder en zusje, komt hij dan ook even gekke bekken trekken voor de lens.

Er wordt gespeeld, er wordt fruit gegeten, voorgelezen en gepuzzeld in de tijd dat ik er ben. Soms komen de kinderen even bij me kijken of naast me zitten, maar overwegend zitten ze lekker in hun spel en kan ik een paar leuke plaatjes schieten. Hoe gezellig. De ochtend vliegt voorbij en ik heb het idee dat ik er wel het een en ander tussen heb zitten waar ik tevreden over ben.

Als ik thuis kom ligt Tyler boven, want die is door oma opgehaald. Hailey is nog op school. Dus ik kan even wat van de foto’s bekijken. Het eerste deel valt me een beetje tegen. Die zagen er op het schermpje van mijn camera beter uit. Bij vlagen de ISO wat te hoog gehad, waardoor er best nog wel wat ruis op de foto’s zit. Op Cole’s Classroom werd al aangegeven dat dit op een laptop vaak erger lijkt dan op een afdruk of op bijvoorbeeld je telefoon en dat lijkt wel te kloppen als ik een aantal foto’s naar mijn telefoon stuur. Toch is het jammer en neem ik me voor om de volgende keer toch mijn externe flitser te gebruiken. Dat scheelt aanzienlijk in de ruis, omdat je de ISO dan niet zo hoeft op te schroeven. Als zijn er ook foto’s bij die wel prima zijn en geen ruis hebben. Het ene moment kwam er duidelijk meer licht binnen via het mooie raam in het dak, dan het andere moment.

Het is hoe dan ook weer iets waar ik van kan leren en hopelijk zijn de ouders blij verrast als ze de foto’s van hun kinderen bekijken via de link en het wachtwoord dat ik op kaartjes heb achter gelaten. En hopelijk is Tamara (Gastouder) ook tevreden met het resultaat. Tijd voor mij in ieder geval om het bed op te zoeken en terug te kijken op een geslaagde dag. 🙂 Welterusten allemaal!