Woensdag 16 oktober ontvang ik een berichtje of ik komende zondag toevallig nog te boeken ben voor foto’s. Laten de kinderen nou bij papa zijn deze vakantie en ik dus “ja” kunnen zeggen. 🙂 Het weer belooft niet veel goeds, voor alsnog, maar we gaan het even afwachten en houden onze “fingers crossed”. Zaterdagavond geeft een weersite aan dat het tot het eind van de ochtend droog zou moeten zijn, dus we gaan het er op wagen.
Miluška, die ik ken van haar bedrijf “Liefdevol Dragen“, heeft samen met haar man 4 kinderen en geeft aan eigenlijk nog niet echt familiefoto’s te hebben, niet met zijn allen in ieder geval. Wat leuk dat ik daar verandering in mag brengen! Er is echter wel een klein dingetje… Haar man gaat niet graag op de foto en dat is dan zacht uitgedrukt. Gewoon een wandelingetje maken, je ding doen en dat ik dan, redelijk ongemerkt, wat foto’s maak is dan nog wel okay. Lekker ongedwongen. Dat is wel wat ik het liefst doe, dus op zich komt het wel goed uit. Zo gezegd zo gedaan. We spreken af bij de Heikamp, om het kabouterpad te gaan lopen en paddestoelen te zoeken.
Zoals altijd ben ik vroeg op locatie om mijn instellingen vast een beetje te bepalen en een klein stukje van het pad te lopen om te kijken of ik geen rare dingen tegen kom. Ik twijfel over de lens die ik op de camera had gedaan, mijn 24-70mm, en besluit deze toch te wisselen voor mijn 85mm. Als ik terug ben bij de auto, heb ik een berichtje van Miluška, dat ze ietwat verlaat zijn. (In iets andere woorden, maar de strekking was duidelijk) Net als ik, haat Miluška te laat komen. Ik snap dat, maar soms is het niet anders en al helemaal met kinderen. Dan gaat het nog wel eens mis. Bij mij met 2 al, laat staan met 4! Geen punt, ik wissel mijn lens zoals ik wilde doen en maak wat foto’s van de mooie paddestoelen die er om me heen staan en ik maak kennis met hondje Boet. Wat een gezelligheid op de vroege ochtend.
Als Miluška en haar gezinnetje er zijn stapt er een dametje uit met de woorden: ,,Jij bent dus die mevrouw?” En ik krijg gelijk het een en ander aan verhalen te horen over het spelen in een voortuin en iets met een omgegooide fiets. Ook goedemorgen 🙂 Een heerlijke kwebbelkous is mijn eerste indruk en daar gaat het nog goed met deze dame. Miluška knoopt de jongste telg in de doek, terwijl ik op slag verliefd ben op zijn prachtige blauwe ogen. Het eerste plaatje schiet ik daar dan ook al. Even bij het kabouterhuisje kijken en dan kan de wandeling beginnen. Het jongste meiske heeft er zin in, ziet een kabouter en kan niet wachten om de volgende te zoeken. Zo schiet ik op de eerste 100 meter al heel wat plaatjes weg.
Hand in hand kan dit gezinnetje volgens mij alles aan. Wat een heerlijke chemie tussen broers, zussen en ouders en wat fijn om dit vast te mogen leggen! 
Als we aan het eind van het pad zijn, heeft de dame in het geel het al wel gezien. Wat er precies gebeurd is, durf ik niet te zeggen en als we een stukje verder zijn vraag ik me af of ze het zelf nog wel weet. Het is wel heel herkenbaar moet ik zeggen. “Die van mij” kunnen dit ook zo hebben: ineens is het dan klaar, over, afgelopen met de pret. Het ligt niet in mijn aard om een kind (een volwassene ook niet trouwens) dat echt niet op de foto wil te dwingen. Je krijgt er echt geen leuke plaatjes van en het kind in kwestie kan het maarzo onthouden en/of een hekel krijgen aan op de foto gaan. Zonde natuurlijk. Ze gaat nog wel even mee de bult op, maar terwijl haar broer met de hut op de bult bezig gaat, lopen papa en zij even alvast een stukje door. Waarschijnlijk probeert papa ervoor te zorgen dat het humeur nog weer om slaat. Dat er toch nog wat leuke foto’s ook van haar gemaakt kunnen worden. Proberen kan natuurlijk altijd, maar als deze dame enigszins lijkt op die van mij en alle andere kinderen van ongeveer die leeftijd, is het al een uitgemaakte zaak. Gelukkig komen er ondanks dit toch nog een paar foto’s uit waar ze wel mooi op staat. Er wordt niet gelachen, maar dat hoeft natuurlijk ook niet altijd. Hoe gaaf is het plaatje op rechts tenslotte?
Wat een prachtige kleuren en hoe mooi passen deze meiden in dit herfstige tafereel? Zeker zo met hun papa waar ze duidelijk tegenop kijken. Letterlijk en figuurlijk, zoals je in de
foto hiernaast kunt zien. Kijk hoe mooi de band tussen vader en dochters is. Geweldig toch? Ik hou er zo van, van de herfst en wat het doet met de natuur voor alle bladeren vallen maar ook van hoe dit beeld zo veel zegt. Dit gezinnetje kiest er bewust voor de kinderen niet herkenbaar online te (laten) plaatsen. Uiteraard respecteer ik dat en met deze beelden is dat ook helemaal niet erg! Soms is een foto vanuit deze hoek nog zoveel krachtiger dan wanneer ik aan de andere kant had gestaan. We wandelen rustig verder. Van de ene naar de andere kabouter, gespot door de kleine meid in het roze. Dit terwijl moeder en zoons even een dansje maken. Ongedwongen foto’s zei ik toch? Geen geposeerde statieportretten. Hooguit helemaal op het eind toch nog even een foto met zijn zessen. Nee, geen glimlach van allemaal en zelfs een slapend ventje veilig bij mama in de doek. Maar ach… Het mag de pret niet drukken. Na dit toch nog even geposeerde kiekje is het echter wel helemaal gebeurd voor in ieder geval 3 van de aanwezigen. Het kabouterpad en daarmee dit fotografeer avontuur zijn ten einde. Dat wil zeggen: het maken van de foto’s. Nu het uitzoeken en bewerken nog. Met een tevreden gevoel stap ik in de auto richting huis en ga ik de voorproefjes verzorgen.
Miluška dankjewel dat ik even een uurtje met jou en je gezin mocht mee wandelen en de stappen vast mocht leggen. De overige foto’s komen er natuurlijk zo snel mogelijk aan en hopelijk hebben jullie de smaak nu een beetje te pakken, zodat ik nog eens vaker het een en ander mag vereeuwigen. 🙂
