In mijn vorige blog schreef ik over de leegstaande fabriekshal die ik tijdelijk mag gebruiken. Ik liet ook al weten dat ik een weggeefactie had gehouden en dat een kennisje van vroeger deze had gewonnen. Precies een week geleden was het dan zo ver.
12.00 hadden we afgesproken en netjes op tijd komt Ingrid met haar 2 mannen aangereden. Heerlijke pubers, die voor mama best wel op de foto willen, maar van zichzelf niet vinden dat ze fotogeniek zijn. Eigenlijk gewoon zoals vrijwel iedereen die voor mijn lens verschijnt dus. Voor alsnog ben ik nog niemand tegen gekomen die het gelijk leuk vindt om voor de camera te staan, maar uiteindelijk komt het altijd goed. Gewoon even rustig beginnen dus. Even een babbeltje met Ingrid maken, terwijl de jongens met een bal door de hal lopen. En als ik begin met daadwerkelijk fotograferen, dan dus eerst een foto zoals deze hierboven. “Focus maar op de telefoon en niet op mij.”
Ingrid heeft vooraf al een foto gestuurd die in verschillende settings door de jaren heen terug komt. En ze heeft aangegeven kleurenfoto’s leuk te vinden, maar doorgaans zwart-wit afbeeldingen op te hangen, omdat die haar vaak meer aanspreken. Ik kan niet anders dan dat helemaal herkennen. Bij mij in huis zijn de foto’s die ik op hang eigenlijk ook allemaal zwart-wit. Hoe dan ook, de foto die ze altijd maken is van de 2 mannen met de ruggen tegen elkaar. Het lengteverschil fluctueert uiteraard een beetje door de jaren heen. Als dat iets is wat je eens in de zoveel tijd doet, dan mag een dergelijk beeld natuurlijk nu ook niet ontbreken. En dan vind ik het wel leuk om daar nog een andere variant aan toe te voegen.
Ingrid wilde de shoot graag winnen, omdat zij en haar kinderen (en de rest van de familie) een nogal roerig jaar achter de rug hebben. Met zijn drieën vormen zij nu een gezinnetje. Ik weet uit ervaring dat foto’s van jezelf met je kind(eren) altijd waardevol zijn, maar dat het na een scheiding een extra betekenis kan hebben. Je begint een soort van opnieuw. Dit is de nieuwe samenstelling. Dit is hoe je gezin er nu uit ziet. Wanneer je dat vast legt op beeld, maakt het dat heel echt of zo. Het kan een afsluiting van de vorige periode/samenstelling betekenen en het nieuwe begin symboliseren. Als Ingrid dan zegt: ,,Ik had het sowieso al in de planning om jou te gaan vragen foto’s van mij en de jongens te maken, maar vond het nog wat vroeg. Dus heb ik het de jongens maar gevraagd wat zij er van vonden. Zij wilden dit wel doen, dus heb ik gereageerd op de winactie.” dan word ik daar wel blij van. Dan vind ik dat een hele eer om te mogen vastleggen.
Weet je nog hoe ik aan het begin schreef dat de jongens zichzelf niet fotogeniek vinden? Dat wil ik wel graag ontkrachten… Kijk maar even wat je zelf vindt als je de volgende foto’s ziet.
De mannen ontdooien wat en voetballen tussendoor nog wanneer ik hun moeder vast leg. We zijn uiteindelijk bijna een uur aan het fotograferen in plaats van het half uur dat eigenlijk de bedoeling was. Het kan binnen een half uur, maar ik wil er de tijd voor nemen en heb pas om half twee weer plannen. Alle tijd dus. Heerlijk ontspannen fotograferen.
Als ik na dit uur weer in de auto stap zet ik koers richting het centrum, waar wat te doen zou moeten zijn, maar als ik halverwege ben, voel ik me ineens niet zo best. Ik was voor de tijd al wel een week of wat verkouden en heb beide kinderen ziek gehad de afgelopen week, maar dit kwam wel wat abrupt opzetten. Thuis verwerk ik een paar foto’s voor de sneak preview, stap onder een lekker warme douche en neem mijn temperatuur op. Ah, koorts, dat verklaart hoe ik me voel. Het bed in met 2 dekens om me heen en de laptop er bij. Het editten gaat niet zo snel als anders, maar het biedt wel een beetje afleiding van hoe ik me voel. Uiteindelijk zijn de foto’s dezelfde dag nog af. Dat lukt me lang niet altijd. Ingrid happy, ik blij, weer een shoot afgerond met een leuk resultaat en een blije “klant”.
Wil je meer foto’s zien, bekijk dan even mijn album op Facebook.
