Mijn omaatje… Ieder jaar viert ze haar verjaardag bij zalencentrum Kerkemeijer. Dan word je 95 en kan je standaard viering dus niet doorgaan. Maaaaaaar als familie zijnde het dan maar compleet langs ons heen te laten gaan, dat ging natuurlijk ook wel wat ver.
Hoe kunnen we er dan toch nog iets speciaals van maken, terwijl we ons wel aan de huidige regels houden? Op tv, bij Hart van Nederland, zie ik een paar weken geleden een stoet voor iemand die 40 wordt. Dat lijkt me wel een heel mooie manier om oma toch even te zien, maar vooral ook om oma even alle familieleden weer te laten zien. Dus maar even een berichtje naar mijn moeder met dit idee, die het weer doorspeelt naar haar zwagers en schoonzussen en zo rijden er zondag een aantal auto’s langs oma’s huis. Oma zit “op de plas” en de boel is mooi versierd. Hoewel oma niet altijd meer even helder is, kun je zien dat ze de meesten (zo niet alle mensen die langskomen) wel herkent en dat ze er van geniet.
Mijn vader, die tot de kwetsbare groep behoort, kan er op deze manier ook bij zijn en dat geldt ook voor mijn tante, aangezien je de auto niet verlaat en oma op een ruime afstand van de voorbij rijdende auto’s zit. Dat maakt het geheel nog wel een stukje specialer. Oma raakt bij vlagen zelfs een beetje emotioneel. En eerlijk gezegd snap ik dat wel. Je zal tenslotte maar 95 worden en ineens niet meer naar de dagbesteding kunnen en geen bezoek meer mogen ontvangen, omdat je tot die groep behoort die we moeten beschermen met zijn allen voor dit virus.
Hoe dan ook is oma voor een half uurtje de koningin deze dag en wat ben ik blij dat ik heb voorgesteld het tafereel vast te leggen. Wat is het prachtig om te zien hoe ze naar iedereen zwaait. Ik vraag me af of ze kan verstaan dat iedereen haar felicitaties toe roept en dat er zelfs voor haar gezongen wordt, maar dat mag de pret zeker niet drukken. ,,Wat hebben jullie er toch een spul van gemaakt,” hoor ik haar op een gegeven moment in het plat Achterhoeks zeggen. Dat is een verkapte manier van zeggen dat ze het ge-wel-dig vindt.
Voor iedereen is er een gebakje in een bakje met een lepeltje, om onderweg terug naar huis op te eten. Uit Deventer, Arnhem en alle andere plaatsen waar mijn neven en nichten en broertje zijn neergestreken met hun gezinnen, komen mijn familieleden om een rondje te rijden en oma te feliciteren. Hoe mooi is dat?!
En oma? Die eet na het hele gebeuren zelf nog even een gebakje op haar stoel, voor ze weer naar binnen gaat om al die kaarten te bekijken en alle kleine cadeautjes te bewonderen. Hier kan ze zich vast nog wel een paar dagen mee vermaken. En tegen de tijd dat ze is uitgekeken, zal het albumpje klaar zijn dat ik heb gemaakt van hetgeen ik heb vastgelegd.
Het is wat allemaal, dit hele “corona-gebeuren”, maar toch heeft een oplossing als deze ook echt wel wat.
