Bestaan ze, de lockdown blues? Als dat zo is, dan heb ik ze denk ik. Waarschijnlijk samen met de rest van Nederland of zelfs de wereld. Niets, he-le-maal niets komt er uit mijn vingers op het moment. Zelfs de zin om met de camera naar buiten te gaan ontbreekt. Het bewerken van foto’s wil me niet lukken, het is steeds niet goed genoeg en ik kan me er niet op concentreren. Normaal gesproken kan ik altijd wel scrapbooken. Er is nog een familieshootalbum dat ik heb liggen, maar het tevoorschijn halen van al die spullen is me al teveel moeite. Vooral ook, omdat ik weet dat het uiteindelijk ook weer allemaal opgeruimd moet worden.
Natuurlijk heeft dat niet alleen te maken met de lockdown waar we nu in zitten, maar ook met mijn vader die ziek is. Dat is helder. Maar de lockdown heeft er voor gezorgd dat er zoveel geregeld moest worden. Alles is anders, waar de kinderen best heel sterk op reageren. Het zorgen dat de rust er in blijft en we allemaal een beetje bij de les blijven kost enorm veel energie. Regelen, werken, voor de kinderen zorgen, boodschappen doen voor mezelf en mijn ouders wanneer de kinderen er niet zijn, thuis lesgeven, enz. Rennen en vliegen dus en dat maakt denk ik waarom het vandaag een “van alles niets dag” is.
Ik merk vooral dat ik het spontane mis. Het spontaan een berichtje doen naar een vriend(in) voor een bakkie of gewoon bij mijn ouders binnen stappen voor een babbeltje. Gewoon even naar de Action voor wat stomme hebbedingetjes. Afspraken plannen voor fotoshoots. Dat soort dingen.
Behalve dat ik dingen mis die nu niet kunnen, ga ik me ook meer en meer irriteren aan de mensen die zich zelfs nu nog niet aan de regels houden. Ik vind het zo bijzonder dat zo’n intelligente lockdown als in maart waarschijnlijk in ieder ander land prima had gewerkt, maar het voor ons Nederlanders blijkbaar heel normaal is om de regels in twijfel te trekken en ons er dan maar gewoon niet aan te houden.
Waar ik niet bij kan is dat je met een groep van 12 jongeren (of jongvolwassenen) bedenkt dat je wel een nieuwjaarsduik kan gaan houden, omdat de grote nieuwjaarsduik is afgelast vanwege de coronaregels. Je mag met 2 mensen tegelijk buiten zijn op 1,5m afstand, huishoudens en kinderen onder de 13 uitgesloten uiteraard. Dit was zeker geen huishouden en ze waren ook niet onder de 13. Dus dan ga je met 6x het toegestane aantal mensen iets organiseren. Ik begrijp dat niet. Ik snap niet waar dan het idee vandaan komt dat dat okay is.
Toen ik de foto zag kon ik het voor het eerst, bij alles wat ik de afgelopen tijd heb gezien, niet laten om te reageren. Geheel respectvol (ik schold niemand uit) heb ik me afgevraagd of de handhaving even mee keek, nadat ik wel mijn bewondering had uitgesproken over hoe deze dappere dodo’s het koude water in gingen. De reacties op mijn commentaar logen er niet om. Van “gun ze hun pleziertje toch” en “azijndrinker” tot “NSBer” kwam voorbij. Nou, ik heb nieuws voor je: ik gun iedereen z’n pleziertje, maar niemand kan nu van pleziertjes genieten met meer dan 2 mensen buiten en het grote evenement was niet voor niets afgelast. Dat zijn nu eenmaal de regels en of je er nu in gelooft of niet, dat doet eigenlijk niet ter zake. Als je ergens 80 rijdt waar je 60 mag en je krijgt een bekeuring, dan ga je toch ook niet lopen zeiken? Je trapt tenslotte zelf dat gaspedaal in, terwijl je weet dat je je voet al even geleden stil had moeten houden. En als er iemand door je woonwijk rijdt met 6x de toegestane snelheid en je belt de politie, moet je dan ook maar voor NSBer uitgescholden worden? Of is dat anders? En zo ja, waarom is dat dan anders?
Ik besef me goed hoor, dat ik misschien niet helemaal onbevooroordeeld ben. Buiten het feit dat ik nu niet zomaar op ieder moment bij mijn ernstig (terminaal) zieke vader kan binnen wandelen, moet ik, als ik daar ben, 1.5m afstand houden van iedereen behalve mijn kinderen. Dat is al onmenselijk, maar elkaar eigenlijk in deze rare tijden niet te mogen troosten op de moeilijke momenten, is niet te doen. En tegelijkertijd wil je ook niet het risico lopen dat je je vader (direct of indirect via je moeder) corona geeft, omdat dat bijna een garantie is voor een nog eerder overlijden. Bovendien hopen we natuurlijk dat hij het nog een tijdje volhoudt, maar willen we hem wel graag een uitvaart geven zoals hij het verdient en zoals wij een mooi afscheid voor ons zien. Ik moet er niet aan denken dat we een keuze moeten maken tussen familieleden die er wel en niet bij kunnen zijn ivm toegestane aantallen aanwezigen. Feit blijft dat die besmettingen naar beneden moeten en de geleerden zeggen dat dat alleen kan door de contactmomenten te minimaliseren. Dat doe je dus niet door met 12 man samen te komen en het water in te duiken omdat je die nieuwjaarsduik echt niet kon missen. Of door toch dat dansje te maken met iemand buiten je huishouden, gewoon omdat je dat leuk vind voor het familie archief. Of wat je je allemaal nog meer kunt bedenken dat je toch lekker gaat doen, omdat je de regels onzin vindt of welke andere reden dan ook.
Natuurlijk begrijp ik heus dat het vooral voor de jeugd erg moeilijk is om zich aan deze regels te houden. Ik snap dat vooral op die leeftijd de sociale contacten heel belangrijk zijn en die contacten en vriendengroepen zich dan eigenlijk pas echt een beetje vormen. En als jouw vriendengroepje nou net uit 4 bestaat en je gaat thuis op anderhalve meter van elkaar zitten, dan zul je me heus niet horen, want als er 1 niet bij mag zijn, wie dan niet? Maar hoe leg je een nieuwjaarsduik met 12 personen uit aan iemand op de IC of waar dan ook in de zorg die zijn/haar verlof tijdens de feestdagen ingetrokken zag worden? Of aan iemand die een dierbare verloor aan corona? Of aan iemand die al sinds maart thuis zit, omdat hij/zij (of een huisgenoot) tot de risicogroep behoort? Of tegen die (horeca)ondernemers die hun zaak ten onder zien gaan? Ga je dan ook zeggen: ,,Ja, sorry, maar ik MOEST echt die nieuwjaarsduik houden met mijn vrienden. We konden ECHT niet zonder.”
Hoe dan ook, tot zover mijn “lockdown-blues-rant”. Het kostte me een beetje tijd om het allemaal getypt te krijgen, maar dan is het in ieder geval niet meer een dag waarop ik echt helemaal niets heb gedaan.
Tot slot: Laten we ons er nou gewoon allemaal aan houden, zo goed en zo kwaad als het gaat, zodat we er zo snel mogelijk vanaf zijn met zijn allen en er volgend jaar weer een gewone nieuwjaarsduik in het Hambroek plaats kan vinden en de horeca weer open kan enz. #staysafe
