Er kwam Jeannette en mij ter ore (wat is FB toch een geweldig medium) dat er een groepje MTB’ers 200km wilden gaan fietsen op de Route Lochem. Uiteraard corona-proof in de toegestane hoeveelheden aan mensen in 1 groepje. Dat leek ons wel wat om te gaan vastleggen, dus oppas geregeld en gaan…
Nou ja… gaan… De planning was om om 7:30 ter plaatse te zijn, maar net op het moment van vertrek kwam er een gruwelijke bui naar beneden vallen. Die heb ik dan ook maar even afgewacht voor ik daadwerkelijk in de auto stapte. Eenmaal op de parkeerplaats van de Kaleberg bleek het een stuk kouder dan de week ervoor. Toen was ik veel te dik aangekleed, dus had ik me nu bedacht vooral iets minder aan te trekken. Geen goed plan kan ik je zeggen. Binnen het uur had ik het steenkoud. Alles voor het goede doel he?
Het is allemaal nog een beetje uitproberen en bekijken wanneer het ’t drukst is op de paden en zo. Half 8 is het nog heel erg rustig. Een volgende keer maar wat langer in bed blijven liggen. Tenzij er natuurlijk iemand is die heel graag een fotootje wil en aangeeft eerder een rondje te rijden, maar anders weet ik het wel, zeker als het zo koud is als gisteren. 😉 Vanaf een uurtje of 10 of zelfs nog later is prima voor de plekjes bij de Kaleberg, lijkt het. Buiten het groepje waar we voor kwamen was er nog niet veel aan fietsers op deze route, op deze plek.
Wanneer Jeannette er ook is maken we eerst onder aan de berg een paar foto’s en verplaatsen dan naar een van de plekjes die ik de zondag en de dag ervoor had ontdekt. Het bestaat vooral uit wachten, wachten en nog meer wachten op dat tijdstip. Heel af en toe komt er een enkeling langs ons heen, maar veel zijn het er echt nog niet. Als het dan ook nog gaat druppelen en Jeannette’s telefoon aangeeft dat er een fikse bui aan zit te komen, gaan we maar even terug naar de hutje onderaan de Kaleberg om te schuilen tot de hagelbui over is. Het wordt er niet warmer op, maar we zetten door en schieten nog wat mooie platen. Al blijft het ook nu veel meer wachten dan fotograferen.
Ergens gaat het dan mis met mijn accu’s of batterygrip, waardoor ik even naar de auto moet om droog en stofvrij op mijn gemak te kunnen bekijken wat er aan de hand is. Na een paar keer wisselen van dezelfde batterijen en het opnieuw plaatsen van het accu-gedeelte van de batterygrip werkt het gelukkig weer. Later op de dag blijkt dat dit niet mijn laatste “technical glitch” zal zijn, maar daarover verderop meer. Voor nu kan ik weer het een en ander vastleggen.
Ik besluit nog even naar rechts te lopen om te kijken of daar ook nog mooie plekjes zijn om te fotograferen en als daar de groep waarvoor we eigenlijk voornamelijk gingen nog een keer langs is geweest, is het voor mij tijd om te gaan opwarmen en de rest van de dag met mijn dochter (zoonlief heeft een papaweekend) door te brengen. Warm zal ik het de verdere dag niet meer krijgen, maar gezellig is het wel. En wanneer Hailey in bed ligt kan ik de foto’s gaan bewerken. Althans, dat is het plan… Maar dan komt technical glitch nummer 2 om de hoek kijken en leest mijn iMac de hardeschijf niet meer waar ik de foto’s al op had gezet. Gelukkig verwijder ik de RAW files pas als ik alles bewerkt heb, dus kan ik ze gewoon op een andere schijf zetten en moet ik later maar eens zien waarom de schijf niet gelezen wordt. Inmiddels is het al best laat als ik ongeveer de helft heb bewerkt, dus is zojuist de rest gedaan en staan de foto’s op www.oypo.nl/gerdioonk.
