Wat ik leuk vind is zo af en toe eens iets anders fotograferen dan ik “normaal” doe. Om de week zijn de kinderen bij hun papa voor het weekend en dan mag ik er graag op uit trekken met mijn camera. Dat is jullie vast opgevallen. Nu zat ik me te bedenken wat ik eens zou gaan doen op zondag 4 september, op de dag die nog vrij was van welke verplichting dan ook, toen Gert-Jan Vliem een bericht plaatste op Facebook. Hij liet weten dat er touwtrekken op het programma stond voor deze dag. 10.30 uur zouden ze beginnen en ergens in de middag waren ze klaar. Nou, dat leek me wel eens leuk om te doen.
Zondagochtend stap ik bepakt en bezakt (camera, 70-200mm lens, accu’s, bordje met kaartjes, enz.) in de auto. Het terrein is niet groot, dus Gert-Jan heb ik zo gevonden. Mijn bordje kan bij een hek staan en voor ik het weet wordt het toernooi geopend. Eerst een praatje van de voorzitter en een bedankje voor iemand die, na vele jaren goede diensten, de taken neerlegt. Toch ook leuk om daar nog even plaatjes van te schieten.
Als het officiële gedeelte klaar is en de scheidsrechters en juryleden zijn voorgesteld, kan het echte werk beginnen. De eerste teams stellen zich op en ik tast een beetje af waar ik wel en niet kan/mag staan. Het is ook even zoeken naar de beste plek voor de mooiste foto’s. Uiteindelijk heb ik door dat de jeugdteams op de voorste 2 banen staan en de anderen de achterste 3 banen gebruiken. Ze wisselen alle plekken af, dus als ik vooraan 1 plek heb en aan de achterkant 1 plekje vind waar vandaan ik goed kan fotograferen, dan komt het goed.
Het is erg warm, dus probeer ik, naast dat goede plekje voor de foto’s, ook nog een beetje schaduw mee te pakken. De enige schaduw die er op dit weiland is, is naast de jurycaravan en tegen de reclamehekken. Laten dat nou net prima plekjes te zijn. Ik ben blij als ik dit eenmaal ontdekt heb. 🙂 Nu heb ik het warm, maar die mannen en vrouwen in het veld dragen allemaal verschillende lagen kleding, omdat (zo hoor ik later van een van hen) anders het touw schuurt over de huid. Klinkt logisch, maar jeetje… geen wonder dat ze allemaal zweten als een malle.
De wedstrijden zijn in 2 etappes. Er is een ochtend- en een middagprogramma. In de ochtend heb ik in eerste instantie de shutter op high speed staan. Zo heb ik tegen 12 uur al ruim 1000 foto’s gemaakt. Dat is niet helemaal nodig. Het is een hele andere tak van sport dan bijvoorbeeld MTB of voetbal. Er komt veel kracht bij kijken, maar niet zo zeer snelle bewegingen. Dus “one shot” fotografie werkt ook prima en zorgt voor veel minder foto’s die je dan achteraf allemaal moet uitzoeken en bewerken. 😉
Tussen de beide programma’s in word ik uitgenodigd om met de andere vrijwilligers een heerlijk groentensoepje en een broodje mee te eten. Dat slaan we niet af natuurlijk. Er wordt goed voor me gezorgd. Daarnaast blijkt touwtrekken ook leuk te zijn om te fotograferen. De sfeer is goed. Het lijkt een kleine wereld dus iedereen kent elkaar en maakt een praatje. Ook hier wordt er, net als bij andere sporten, natuurlijk wel her en der wat gefoeterd op de scheidsrechter, maar men biedt gewoon excuses aan na de tijd als de emotie (van het verliezen) even teveel was geworden! Sportief hoor. Qua beelden heb je natuurlijk heel veel expressie in de gezichten. Ik hou er wel van.
’s Middags, na de lunch, staan er 8 teams op het programma. In het ochtendprogramma duurden de wedstrijden niet zo lang. Er was vrij snel duidelijk wie er ging winnen. ’s Middags is dit anders. Dan gaat het wat meer gelijk op. Dat maakt het dan toch best een spannende sport. En, zo ontdekte ik na een praatje met een van de deelnemers, er zitten toch ook best nog wat regels aan. Zo blijkt dat zitten op de grond, wat je ze nog wel eens ziet doen, niet te mogen. Ook een handje aan de grond is niet toegestaan en het touw mag niet op je bovenbeen steunen? Dat en de regels rondom de gordels om de heup en de schoenen etc. maakt het nog wel een lastigere sport dan je zou verwachten. Het is dus echt niet alleen maar “domme” kracht. Er komt echt wel iets meer bij kijken dan dat.
Ik fotografeer nog een heel stel verbeten gezichten, omdat ik probeer iedereen er in ieder geval 1x op te krijgen. Voornamelijk vanaf mijn dranghek met reclame die voor schaduw zorgt nu, omdat de schaduw bij de jurycaravan verdwenen is. Na de wedstrijden nog een prijsuitreiking en dan is het tijd om al die foto’s te gaan bewerken en online te plaatsen. Dit gaat uiteraard allemaal weer niet volledig volgens plan. Het blijft elektronica. Zo tegen middernacht zijn de foto’s nog volop aan het exporteren, maar ga ik er toch echt over naar bed. Maandagochtend moeten de kinderen tenslotte op tijd bij de opvang zijn en hoef ik pas ’s middags te werken. Dus zodra ik op ben gestaan en hen heb weggebracht, zet ik de foto’s op https://www.oypo.nl/F1F00B2DA2FC09D5, op Facebook en ga dit stukje tekst schrijven. Het was een leuke eerste ervaring met het fotograferen van touwtrekken, die misschien nog wel een vervolg krijgt.
