Fotografie als hobby en nog zo veel meer

Wie mij persoonlijk kent, weet dat het momenteel roerige tijden zijn en dat dit niet alleen vanwege Covid-19/Corona is. Verdrietige tijden zijn het, omdat mijn vader ziek is. Heel ziek. De combinatie van die 2 factoren maakt het allemaal nog een stukje ingewikkelder. Een dierbaar familielid met kanker (en COPD) in een levensverlengend traject in Coronatijd… Het is pittig kan ik je zeggen. Natuurlijk is weten dat je een dierbare gaat verliezen altijd pittig, maar Corona zorgt voor ons in ieder geval voor extra uitdagingen binnen dit geheel, waar we niet op zitten te wachten. Fotografie helpt in ieder geval een beetje. Het biedt in ieder geval zoveel meer dan alleen een leuke hobby.

Coronamaatregelen

Het was pittig om alles geregeld te krijgen toen we te horen kregen dat 16 maart de scholen zouden sluiten. Gelukkig was mijn werkgever aardig flexibel en kon ik op dinsdag vanuit huis en vrijdag en zaterdag op kantoor werken. Dit terwijl de kinderen van donderdagavond tot zondagavond bij hun papa waren. Net als voor iedere andere moeder met jonge kinderen, is dat natuurlijk een flinke uitdaging gebleken en kwam het er vooral op neer dat ik in de avonden nog veel uren werk moest inhalen. De boodschappen voor onszelf en die van mijn ouders moesten op zondag gedaan worden. De kinderen mochten de winkel niet mee in en vrijdagavond/zaterdag eind van de middag, was het mij veel te druk in de winkel. Leuk die 1.5m afstand, maar volgens mij zijn de meeste gangpaden bij de Aldi amper zo breed ?. Ik had natuurlijk wel de boodschappen te brengen bij iemand die in een zeer kwetsbare groep zit met zijn COPD, dus voorzichtigheid was geboden. En hoe het lukte weet ik niet, maar het lukte.

Oppassende grootouders in de risicogroep

11 mei gingen de scholen weer gedeeltelijk open en konden we gelukkig noodopvang krijgen voor de kinderen, voor de komende 2 weken althans. Wel stressy natuurlijk, want wat als ze een snotneus zouden krijgen, dan moesten ze ineens toch thuis blijven. Wonder boven wonder geen snotneuzen in die tijd. 18 mei kregen we echter te horen dat de kanker terug was en 19 mei gaf de papa van de kinderen aan dat ieder weekend de kinderen voor oma en voor hem wel wat veel was. De huidige regeling begon zijn tol te eisen. Gelukkig gingen de scholen de week erop weer volledig open en konden we terug naar de oude regeling qua omgang. Ik kon op mijn werk wel tijdelijk een extra dag, maar dan kortere dagen werken. Rutte zei namelijk zo mooi dat de kinderen terug konden naar school en naar de oude situatie, dus dat de noodopvang kwam te vervallen. Hij hield hierbij echter geen rekening met die oppassende grootouders in een risicogroep die dus nog niet weer konden oppassen. Bovendien is er op de vrijdag helemaal geen plek op de opvang om het oppassen van opa en oma te vervangen. Het kon er allemaal wel (niet eigenlijk) bij…

Boxshoots

Op het moment van al deze toestanden, was ik nog aan het fotograferen met Hailey’s klasgenootjes. De boxshoots waar over ik vertelde in mijn vorige blog. Wat was dat leuk! Heel even heb ik getwijfeld om dat geheel af te blazen of te verzetten, maar het bood boven alles afleiding. Ik liet het doorgaan. De klassenfoto is leuk geworden en de foto’s van de boxshoots zijn door de ouders veelvuldig besteld. Groep 1b/2 heeft in ieder geval schoolfoto’s. ?

Extra ritje naar de ijsboerderij

Buiten een hobby en de afleiding waar ik het net over had, biedt het fotograferen zo veel meer. De ouders en/of de kinderen op de foto’s van de boxshoots zijn zo blij met de vastgelegde plaatjes. Dit levert mij dan weer veel plezier op. Daarnaast zal ik niet liegen, het kleine zakcentje dat ik er mee verdien is ook fijn. Het is niet veel en dat hoeft ook niet want het moet in mijn ogen wel een hobby blijven. Het biedt wel de mogelijkheid om deze hobby af en toe wat verder uit te breiden en/of om bijvoorbeeld eens een extra ritje ijs- of pannenkoekenboerderij te doen met de kinderen, omdat ze dat zo lekker vinden.

Herinneringen vastleggen

Naast bovenstaande zorgt het er in de huidige situatie voor dat ik nog zo veel mogelijk foto’s (en film, ik probeer ook bewegende beelden vast te leggen) van mijn vader heb. Al dan niet samen met de kinderen. Tyler is 4 en Hailey 6, het is nog maar de vraag wat beiden zich van opa gaan herinneren. Ze zijn zo dol op hem (hij ook op hen) en brengen het liefst al hun tijd bij opa en oma door, maar hoe snel vervagen herinneringen op die leeftijd? Ook voor mezelf vind ik het fijn om deze herinneringen die we maken op het moment vast te leggen. De blijdschap die ik zie bij mijn kinderen bij een simpel spelletje waarbij opa alleen maar in de buurt is en hoe opa opleeft als de kinderen om hem heen lopen/spelen/hangen.

Troost

De camera (de kleine Canon M50) gaat overal mee naartoe deze dagen. Wat een fijne aankoop is dat toch geweest! Mijn vader zal af en toe best gek worden van al dat gefotografeer, maar buiten alles wat ik hierboven omschrijf dat fotografie me brengt, hoop ik (verwacht ik) dat het me straks ook een stukje troost oplevert dat ik die beelden altijd terug kan kijken.?