Tijdens de zwangerschap van Hailey kwam ik veel aan, maar was ik de overtollige kilo’s snel kwijt. Zo ongeveer een maand of 10 na de geboorte van Hailey was ik weer op (zelfs onder) mijn oorspronkelijke gewicht. Als ik naar de eerste “buikfoto” kijk van de zwangerschap van Tyler denk ik: ,,Ja, daar wil ik weer naar terug. Dat was een gezond gewicht en een gezonde kledingmaat. Daar voelde ik me lekker bij.” Er is natuurlijk van alles gebeurd tussen Tyler’s geboorte en nu, dus het is wel te verklaren waarom ik die extra kilo’s nog niet kwijt ben, maar nu wil ik er dan toch wel een keertje vanaf. Deze “reis” zal ik hier ook delen, gewoon voor de motivatie, want je wilt natuurlijk niet moeten melden dat het niet lukt 😉

Inmiddels 2 weken verder sinds het schrijven van deel 2, heeft het verhaal al een vervolg gekregen. Op de mail die ik stuurde volgt een belletje vanuit de sportschool. We plannen een soort van intake gesprek voor de zaterdag (29 sept) die daarop volgt. Snipverkouden en met nasale stem schuif ik bij Stefan aan om te bespreken wat mijn doelen zijn en wat ik zoal heb gedaan aan sport. Nou wat ik heb gedaan is niet heel veel (lees: niets) de afgelopen 2,5 jaar. Het doel is in eerste instantie mijn conditie op peil brengen en daarmee wat kilo’s (zeker een stuk of 20) kwijtraken. ,,Goed dat je er bent en het aan gaat pakken,” krijg ik te horen.

Een rondleiding door de sportschool volgt. Wat ziet het er mooi uit en wat voelt het prima. Geen grote klerenkasten van mannen die zichzelf in de spiegel bekijken terwijl ze gewichtheffen, geen uberslanke poppetjes waarbij je het idee krijgt dat ze je aankijken op hoe je het in vredesnaam zo ver hebt laten komen dat je er uit ziet zoals je er uit ziet.. niets van het beeld dat ik had van een sportschool en waarom ik er waarschijnlijk nog niet eerder ben geweest. Gewoon totaal niet zoals ik het me had voorgesteld. Ik krijg nog even de sauna en de zonnebank te zien en wat uitleg over hoe en wat. Je blijkt hier ook gewoon aan te kunnen schuiven bij alle groepslessen die er gegeven worden, dus daar zal ik me ook nog eens in verdiepen. Een aangename verrassing wel. We maken een afspraak voor de zaterdag erop om een eerste rondje te maken volgens een, door Stefan opgesteld, schema, dat me de komende weken moet gaan helpen een deel van mijn doel te bereiken.

De donderdag erop kan ik al wel vast wat cardio gaan doen of gewoon wat fietsen als ik wil, bespreek ik met Stefan. Gewoon om te “proeven” hoe het is en om te bekijken hoe ik met de tijd uit kom bedenk ik me zelf even snel. Woensdagavond pak ik dan ook mijn tas al in en zorg ik dat ik alles klaar heb om de volgende ochtend Hailey naar school en Tyler naar Avonturijn te brengen en dan zelf door te kunnen naar de sportschool. Dit gaat prima en ik heb er zelfs zin in! Een half uurtje fiets ik op een hometrainer. Dat voelt best goed! Dan douche ik me en kan ik nog ruimschoots boodschappen doen voor ik Tyler weer moet ophalen bij de speelleergroep. Bovendien voelt het goed om weer lekker te sporten, ookal is het slechts een klein beginnetje.

De vrijdag erop kan ik nauwelijks wachten tot het zaterdag is. Hoe gek is dat?! Ik heb gewoon zin om te gaan beginnen aan een schema dat er voor mij is opgesteld. Op tijd meld ik me dus in de sportschool en ik word herkend. Toch knap met al die mensen in zo’n sportschool, dat je dan mijn naam nog weet. Pluspuntje zou ik zeggen. Meten en wegen, dat is niet fijn natuurlijk. Een beetje confronterend en helemaal als je ongesteld bent en dus een paar kilo zwaarder nog dan “anders”. Maar goed, het is goed om te weten waar je start, want anders weet je niet of er verbetering is als je over een week of 4 opnieuw gaat meten en wegen.

We maken een rondje: eerst 10 minuten warm fietsen, dan een apparaat voor mijn armspieren, eentje voor de schuine buikspieren, nog eentje voor mijn armen, 2 voor mijn benen en dan is een apparaat voor mijn rechte buikspieren de bedoeling, maar die is net even bezet. Vind ik dat heel erg? Nee, op dat moment niet zo 😉 Daarna nog even 2,5e minuut op de crosstrainer en 10 minuten uitlopen op de loopband. Het voelt als een goed schema.

Even uitzweten en een kop thee aan de bar en dan kan ik wel douchen. Raak ik in de kleedkamer nog aan de praat met een van de medewerksters daar, die “toevallig” haar eindopdracht voor de opleiding had gebaseerd op burn-out klachten en beweging. Hoe bouw je dat weer op als je in een burn-out zit of er net uit komt? Maar ook iets met voeding in combinatie met dit geheel. Dat idee. Als ik daar meer van wil weten kan ik altijd even naar haar vragen. Het lijkt wel gewoon zo te moeten zijn allemaal en ik raak alleen maar enthousiaster.

Voor alsnog heb ik me bedacht dat ik de donderdagochtend maar ga bombarderen tot sportochtend. Evenals de zaterdag. En verder moet ik maar eens kijken wat handig is. Wanneer de kinderen bij hun vader zijn is het allemaal wat makkelijker en kan ik iets meer gaan. Op de andere momenten gaan we beleven wat er wel en niet kan. Maar dat ik nu alweer zin heb in donderdag lijkt me een prima teken.