Wat maakt nou toch dat je aan het eind van het jaar, gaat nadenken over alles wat je sinds 1 januari hebt meegemaakt? Waarom reflecteer je juist zo tussen de kerstdagen en het vuurwerk tijdens de jaarwisseling op wat je volgend jaar anders zou willen aanpakken? Ach, eigenlijk maakt het ook niet uit wat het is dat dit veroorzaakt, ik ga er gewoon even aan mee doen in deze blog.  

Begin 2018 stond voor mij in het teken van een hoop ellende, maar ook van opkrabbelen en zelfreflectie. En eigenlijk is dat wel zo gebleven tot ergens halverwege het jaar. Hulpverleners, therapie, advocaten, webinars, trainingen, enz. Die welbekende achtbaan waar je niet uit kunt stappen is hier wel op z’n plek. Zoals altijd gezegd wordt, werden de goede momenten langer en kwamen de mindere momenten minder voor na verloop van tijd. Het was hard werken en volgens mij heb ik de afgelopen paar jaar voor een leven aan tranen gehuild. Maar uiteindelijk kwam het in orde en gingen er langzaamaan weer puzzelstukjes op hun plek vallen.

In de zomer koos ik voor een weekje “gewoon” voor mezelf. Ik had een weekje Engeland geboekt. Die week voelde oprecht als een afsluiter van de ellende. Als een nieuw begin. Het was een week terug naar de plaats waar ik een prachtig jaar heb mogen meemaken 18 jaar terug. Ik kreeg er de kans bij te kletsen met mijn gastmoeder van die tijd (dat was een jaar of 7 geleden hadden we uitgerekend) en ik mocht een paar dagen bij een vriendin bivakkeren. Fijne gesprekken en gewoon een relaxte vakantie heb ik daar gehad.

Sure enough kwam ik opgeladen terug van die vakantie. De trainingen van voor die vakantie hadden hun werk gedaan en ik zat al stukken beter in mijn vel. Natuurlijk was ik er nog niet. Het is maar de vraag of ik er ooit weer helemaal zal gaan zijn. Maar ik doe mijn best om de winst te behalen die er te behalen valt. Pas sinds een maand of 2, misschien 3, kan ik zeggen dat het echt weer lekker loopt. Dat het er weer goed op begint te lijken. Dat ik nog wat energie over heb als de kinderen naar bed gaan en dat ik het idee heb dat de dingen weer een beetje op hun plek vallen.

Momenteel ga ik 2x in de week naar de sportschool, eet ik gezonder, snoep ik minder en gebruik ik eiwitshakes. Nooit gedacht dat dat laatste zou gebeuren, maar dat deed het toch. Er zijn vriendschappen nog sterker geworden dan ze al waren. Er zijn contacten hersteld. Er zijn dingen uitgesproken. Er zijn quality-time momenten geweest met vrienden en familie. Er is duidelijk wat belangrijk is en wat niet.

De kinderen hebben een roerige periode achter de rug met Sinterklaas en Kerst. Dit leverde vooral bij Hailey heel wat spanning en driftbuien op. Ze zijn deze vakantie bij papa. Ik kan zeggen dat het okay voelt. Natuurlijk mis ik ze nu ze hier niet zijn, maar ik weet dat ze het naar hun zin hebben en vind het belangrijk dat ze dit soort tijd ook met hun vader doorbrengen. Heel eerlijk gezegd is het bij vlagen best lekker om de vrijheid te hebben om gewoon plannen te maken zonder dat je oppas moet vragen. Ook zoiets wat ik nooit dacht te zullen zeggen, laat staan vinden.

Kortom: eigenlijk is niets zoals ik het me een paar jaar geleden had voorgesteld, desondanks is het okay zo. Er is veel gebeurd, zowel negatief als positief. Het was een jaar van uitersten. De pieken en de dalen mogen komend jaar wel wat minder heftig als ik het voor het kiezen heb. We gaan natuurlijk gewoon door met kijken waar er nog verbetering te behalen valt, om daar vervolgens aan te werken, maar wat rustiger vaarwater dan in 2018 zou voor 2019 best fijn zijn. Evenals mentale en lichamelijke gezondheid voor mij en de kinderen. Zouden we daar niet allemaal voor tekenen?

Maar wat zou ik dan anders aanpakken het komende jaar? Ik denk dat ik daar dit jaar op verschillende fronten al een voorzetje voor mezelf in heb gegeven. Ik ga wat liever voor mezelf zijn. Het komt overal in terug, in alle trainingen die ik heb gevolgd tot nu toe, maar ook in alles wat ik nu doe. Neem de fotografie bijvoorbeeld. Ik heb het weer opgepakt en een beetje serieuzer dit keer, met online trainingen en oefenshoots. Hierin merk ik echter dat we zelf onze ergste criticus zijn. Zo was mijn eerste oefenstoot in lange tijd met Elvira en haar gezin. Zelf was ik bij lange na niet tevreden over wat er uit is gekomen, maar Elvira zelf vond dat er best wat leuke plaatjes tussen zaten. Mijn eigen verwachtingen lagen vrij hoog voorafgaand aan de shoot en ik had maar liefst 5 onderwerpen (en een hond) om op de foto te zetten, waarvan 3 kinderen! Bovendien was het buiten petweer en werden we zelfs nat! Gelukkig ben ik hier niet te lang bij stil blijven staan en gaan we deze shoot gewoon nog een keertje over doen als het weer wat beter is en ik wat meer geoefend heb, maar ik heb er van geleerd dat ik liever voor mezelf moet zijn in de voorbereidingen, mijn verwachtingen en mijn kritiek achteraf. Ik kan leren van alle instellingen die oh zo anders hadden gemoeten, ik kan leren van de verwachtingen die ik voor mezelf had geschept maar gewoon nog niet waar kan maken (en dat is okay!) en ik kan blij zijn met het feit dat Elvira in dit geval wel een paar leuke plaatjes zag in de serie die ik gemaakt heb. Bovendien was ik wel tevreden over heel wat plaatjes die ik schoot van een kat, een aantal dagen later. Daar laat de nabewerking wat te wensen over, maar dat is van latere zorg. Niet alles tegelijk. Oefenen, oefenen, oefenen. Zo staat er in de eerste week van januari een oefen-bellyshoot in de agenda en daar heb ik gelijk al neergelegd dat er veel mogelijk is, zolang er geen professionele foto’s verwacht worden, omdat ik nog aan het leren ben. Zo haal ik eventuele verwachtingen van de zwangere dame in kwestie weg en verlaag ik de druk om te presteren bij mezelf, dus ben ik liever voor mezelf. Het perfectionistische achteraf zal wat lastiger zijn om weg te halen, maar misschien moet ik dan de reactie van het model op de eindresultaten meenemen in mijn kritiek op mezelf. 😉 En zo zijn er zo enorm veel manieren om liever te zijn voor mezelf, ik ga er maar eens wat meer uit proberen dit jaar, domweg omdat dat alles wat makkelijker maakt.

Natuurlijk is dit niet het enige dat ik anders aan wil gaan pakken het komende jaar. Ik wil ook graag wat eerder aangeven bij derden als iets me “niet aan staat”, als het me niet helpt. Als ik ergens geen goed gevoel bij heb. Als ik me gekwetst voel of wat dan ook. Als iets me teveel is. Als ik even geen meelevende woorden maar juist een schop onder mijn **** nodig heb. En zo voort en zo verder. Eigenlijk wil ik beter gaan aangeven wat ik nodig heb van de ander, wie die persoon ook is. Misschien valt dat ook wel in de categorie liever zijn voor mezelf, maar ik denk dat het een beetje ellende kan voorkomen. Overal liggen verwachtingen op de loer om voor teleurstelling te zorgen. Dit is te voorkomen door geen verwachtingen te hebben of de verwachtingen bij te stellen, maar dit is het afgelopen jaar (en stiekem neem ik dan het jaar ervoor er ook even bij, omdat de burn-out in 2017 natuurlijk al begon) lastig gebleken en dus is dat wel iets om mee te nemen naar 2019.

Ik neem even een toenmalige vriendschap erbij als voorbeeld. In mijn beleving had ik haar steun nodig op een specifiek moment en liet ze pas ruim 24 uur later van zich horen (terwijl er normaal meermalen op een dag contact was). Zelf zou ik het anders hebben aangepakt als de rollen waren omgedraaid. Sterker nog, dat had ik anders aangepakt enige tijd daarvoor. Eigenlijk was ik gewoon boos op hoe ik op een 2e spoor werd gezet, op een van de moeilijkste momenten van mijn leven. Maar in plaats van dit te zeggen en het te bespreken schoot ik in de semi-negeerstand. Ik reageerde nog wel op berichten, maar kort en niet heel erg inhoudelijk meer. Logisch en terecht misschien voor dat moment en eigenlijk kon ik gezien mijn mentale toestand ook niet heel anders, maar niet heel productief weet ik achteraf. Nu kostte de frustratie en de irritatie me flink wat energie en ik raakte er een goede vriendschap door kwijt. Zo kan ik het nu tenminste zien. Destijds vond ik dat het dan maar beter was zo. Zo’n vriendschap was ik liever kwijt dan rijk. Je komt er achter wie je echte vrienden zijn als het niet goed met je gaat en meer van die uitspraken. Had ik echter deze vriendin gelijk kunnen laten weten hoe me deze actie gekwetst had en hoe ik het allemaal zo anders had verwacht en gehoopt, dan had het er vast heel anders uit gezien. Dan had zij gelijk haar beweegredenen kunnen uitleggen en was er misschien toen al het wederzijdse begrip geweest dat we gelukkig van de zomer kort en recent wat uitgebreider hebben kunnen bespreken. Momenteel hebben we weer wat contact en daar ben ik erg blij mee. Maar voor 2019 wil ik mezelf die ellende op verschillende vlakken besparen, want heb ik haar en onze vriendschap gemist het afgelopen jaar? Ja natuurlijk! Maar heb ik dat daadwerkelijk zo aan iemand laten weten, laat staan aan haar zelf? Nee, dat niet. Niet tot recentelijk, waarop dat moment er was  dat we wel over dat specifieke moment uit het verleden konden praten. Talking is the key geloof ik.

Bovenstaande is slechts een voorbeeld, want natuurlijk gaat dit ook op voor wanneer ik even moet ventileren over de papa van de kinderen en dat mijn frustratie eigenlijk alleen maar wordt gevoed door met wie ik het er ook maar over heb. Dat ik dan aangeef wat de reactie doet en dat het me niet helpt. Of als ik op welk vlak dan ook last krijg van verwachtingen die anderen van mij hebben. Of… nou ja, vul maar in.

Dat zijn dan de verbeterpunten voor het komende jaar, waar ik eigenlijk dit jaar al wel mee begonnen ben, maar dat wil ik nog wat gaan uitbreiden. Het is goed om ook te bedenken waar je wel tevreden over bent en wat je wilt doorzetten, lijkt me. Dus here it goes. Ik ben blij met de gezondere levensstijl die ik heb ingezet, dus die houden we gewoon vol. Sporten, minder koolhydraten, enz. Maar ook met de tijd die ik voor mezelf neem. En dan heb ik het over de cursussen die ik volg en de dingen van hout die ik zelf wil gaan maken en over allerlei andere dingen die ik aan pak om me goed te voelen. Om lekker in mijn vel te zitten. Om eerst voor mezelf te zorgen, zodat ik vervolgens beter voor de kinderen kan zorgen.

Waar ik ook trots op ben is dat wat de papa van de kinderen en ik hebben bereikt tot op heden bij Pactum en hoe we met elkaar om gaan, omwille van de kinderen. Natuurlijk hapert het hier en daar zo af en toe nog wat, maar dat mag. Iedere situatie leren we van en momenteel gaat het goed. Dat is fijn, dat brengt rust. Dus dat gaan we ook gewoon verder doorzetten.

What else? Nou, ik ben vooral heel erg dankbaar voor het afgelopen jaar. 2016 en 2017 waren helse jaren, die in het begin van 2018 nog hun staart hadden. Wat er anders is aan 2018 is echter dat ik er heel veel heb geleerd. Over mezelf, over anderen, over het leven zelfs (als dat niet te zweverig klinkt). Je hoort mensen wel eens zeggen dat ze een betere versie van zichzelf zijn geworden. Ik denk dat 2018 dat voor mij heeft gedaan, om het zweverige nog maar iets verder door te voeren. 😉 En ik ben dankbaar voor de mensen om me heen, want dat je die leert kennen in moeilijke tijden is wel waar. Mij bevalt het wel, wie ik om me heen heb. Dus laten we dat maar zo proberen te houden in 2019. 🙂

En jij? Wat wil jij meenemen naar 2019? En wat zou je anders aan willen pakken in het nieuwe jaar?