Het is een bijzondere, verwarrende en zelfs een wat beangstigende tijd. Dat vind ik althans… Overal vind je de meningen van mensen online over COVID-19 en de maatregelen die we nu met zijn allen moeten nemen. Ik wil hier ‘my two cents’ dan toch ook maar even van me af pennen.
Op mijn verjaardag, vrijdag 13 maart, was er net de eerste set maatregelen aangekondigd waarin onder andere werd aangegeven dat je je kind thuis moest houden wanneer hij/zij verkouden was. Hailey was dit al maanden zou ik haast zeggen, dus thuis blijven moest het voor haar worden. Dikke tranen, want ze was toch al zo lang verkouden en waarom mocht ze dan nu ineens niet naar school? Ze wilde niet thuis blijven. Leg dat dan maar eens aan een meisje van bijna 6 uit. Het jeugdjournaal van de avond ervoor bood uitkomst. En dat ze er dan op mama’s verjaardag de hele dag bij me in de buurt zou zijn was ook wel een kleine pleister op de wonden.
De verjaardag was ook anders dan anders, maar het had wel wat moet ik bekennen. Overdag 2 personen bezoek tegelijk en ’s avonds 4. De rest vieren we wel als het allemaal weer kan en mag. Helemaal prima. Tyler’s verjaardag daarentegen gaat nog wel een dingetje worden. 7 april zou in principe de school weer open moeten gaan en dus zou Tyler op zijn 4e verjaardag naar school kunnen. Ik heb er een hard hoofd in, maar we wachten het nog even af.
Toen kwam op zondag 15 maart een nog ingrijpendere maatregel en een heleboel stress. De scholen zouden dicht gaan de volgende dag en ik moest gewoon werken, omdat wij als farmaceutische groothandel in een van de sectoren zitten die moeten blijven draaien. Sterker nog, sinds de eerste gevallen in Nederland leken we drukker dan ooit. Mensen in deze beroepsgroepen konden hun kinderen naar de opvang/school brengen zoals ze dat normaal ook deden als ze niets anders konden regelen. Dit bleek zo te zijn als beide ouders in zo’n beroep werkzaam waren en de ene organisatie maakte wel een uitzondering voor de alleenstaande ouder, maar de andere niet. Kortom: we moesten het zelf oplossen. Heel eerlijk gezegd voelde ik me daar een beetje in de steek gelaten door de overheid en een deel van de organisaties waar onze kinderen zich normaal gesproken bevinden als wij aan het werk zijn. Hier kwamen ze -de organisaties die in eerste instantie geen uitzonderingen maakten- een dag of 2 later op terug, maar toen was het leed al geleden en hadden we een soort van oplossing gevonden. Komt nog bij dat de kinderen bij een verkoudheid al geweigerd zouden worden en tóch thuis zouden moeten zijn.
Gelukkig konden de kinderen die maandag bij Micha blijven en bleek er wat te regelen voor mij om op dinsdag vanuit huis te werken en dan op vrijdag en zaterdag bij Holland Pharma aanwezig te zijn. Dat thuis werken met 2 kinderen om je heen bleek geen succes. Niet als je kinderen bijna 4 en bijna 6 zijn. 2 kleuters die bij mama in de buurt zijn vragen continu aandacht. En als ze geen aandacht van mama vragen dan zitten ze elkaar wel in het vaarwater en moet mama voor politie agent spelen.. kortom: de niet gewerkte uren van dinsdag moeten in de avonduren en de zondag ingehaald worden. Okay… Dat is te doen. Dus zo lang het gaat en de maatregelen niet verder aangescherpt worden, zijn de kinderen het weekend bij Micha en van maandag tot en met donderdag avond bij mij. Ik ben trots op hoe we dat hebben kunnen regelen samen, maar vind het jammer dat de stress aan het begin niet is voorkomen door duidelijkheid vanuit de overheid en begrip voor de situatie van de alleenstaande ouder van sommige instanties.
Daar waar de ene grote organisatie wel een uitzondering maakte en een alleenstaande ouder met de doordeweekse zorg van de kinderen wél kinderopvang wilde bieden, deed de andere organisatie dit niet. Dat bracht ons bij de enige optie het zelf op te lossen en dat had kunnen betekenen dat ik zorgverlof zou moeten aanvragen, voor 70% van mijn loon en dus niet kon blijven werken in een sector waar dat wél de bedoeling was… dat bracht heel veel, achteraf onnodige, stress met zich mee. Natuurlijk begrijp ik dat dit een uitzonderlijke situatie is en dat niemand precies wist hoe te reageren, maar als de ene organisatie die uitzondering weet te maken, waarom de andere dan niet en waarom gaf de overheid daar niet gelijk duidelijkheid over?
Anyway, maandag ging ik naar het werk en dinsdag was ik thuis. Dat was geen succes zoals omschreven, dus heb ik mijn schoonzusje gevraagd of ze onze kant op wilde komen de volgende dinsdag om zich een paar uurtjes met de kinderen bezig te houden zodat ik kon werken. Dat wilde ze wel, dus dat komt goed.
Omdat we opa en oma niet mogen bezoeken en zij de deur niet uit mogen (opa zit in de risicogroep en oma is verkouden) plannen we een moment op de dag in waarop we dmv beeldbellen contact hebben. Dat werkt goed.
Hailey heeft ergens opgevangen dat ze kaartjes zou kunnen maken voor oude mensen die thuis zitten. Zij doet niets liever dan dat, dus zij brengt veel van die eerste week thuis door aan de keukentafel met potloden, stiften enz. Aan de knutsel voor omie en de buurvrouw een paar huizen verder op. Er zullen nog meer projecten volgen gok ik zo.
Als klassenouder heb ik ondertussen contact met Hailey’s juf. Dinsdag moesten we na de zoveelste ruzie tussen Hailey en Tyler echt even een rondje gaan lopen buiten en besloten we de arretjescake die over was van mijn verjaardag naar de school te brengen voor alle leerkrachten daar die het toch ook allemaal liever anders zouden zien, maar zó hard werken om alles zo goed mogelijk in te richten voor al hun leerlingen. Het gebaar werd gewaardeerd.
Gedurende die eerste week thuis kwam er een filmpje van de juffen van Hailey met het liedje dat de kleuters zingen voor ze naar binnen gaan en er werd op beeld voorgelezen. We hebben aardbeienplantjes gepoot en de tuin opgeruimd. De kinderen vonden het prachtig. Maar liever zouden ze gewoon op school zitten met hun vriendjes en vriendinnetjes. Laten we hopen dat Tyler op zijn verjaardag voor het eerst naar de kleuterklas van juf Kim zal kunnen.
Heel eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in dat we 7 april weer back to normal zullen kunnen. De bedoeling is namelijk dat mensen 1.5m bij elkaar uit de buurt blijven en de sociale contacten tot een minimum beperken. Dit zodat de verspreiding van het virus niet te snel gaat, waardoor de ziekenhuizen het aan blijven kunnen. Echter zijn nog veel mensen, heel veel mensen, zich blijkbaar niet bewust van de ernst van het geheel. Op het nieuws zie je foto’s van volle parken en stranden waar het niet zo nauw genomen wordt met die 1.5m social distancing. Op Facebook komen foto’s voorbij van gezellige avondjes met meerdere mensen die bijna (of zelfs helemaal) bij elkaar op schoot zitten. En dan vooral (meestal beschonken, want ja het is toch weekend?!) allemaal weer naar hun eigen huis en naar het werk/bijbaantje de volgende dag/maandag in een supermarkt of waar dan ook met andere mensen.
Waarom? Ik begrijp het niet. Waarom hebben mensen er zo’n moeite mee zich aan de regels te houden die de overheid toch zo duidelijk naar buiten brengt. Willen deze mensen graag dat het land verder op slot moet? Willen deze mensen graag dat we straks moeten verantwoorden dat we naar het werk zijn geweest of boodschappen moesten halen (neem het bonnetje mee dat je normaal bij de kassière achterlaat om te kunnen bewijzen dat je inderdaad in de winkel was) ? Willen deze mensen graag dat we Italie achterna gaan waar ze in de ziekenhuizen een keuze moeten maken wie wel en niet behandeld gaat worden, domweg omdat de capaciteit er niet is om iedereen die het nodig heeft aan de beademing te leggen? Kennen deze mensen geen verantwoordelijkheidsgevoel? Moet van deze mensen eerst een dierbaar familielid ziek worden, of erger nog, overlijden voor zij zich beseffen hoe ernstig de zaak is? Ik begrijp het gewoon echt niet.
En terwijl er mensen zijn die dit soort gezellige avondjes of bijeenkomsten in een park houden, zorg ik dat ik zo veel mogelijk thuis ben naast mijn werk waarvoor ik toch echt 2 dagen op locatie moet zijn. Ik doe de boodschappen voor de hele week, als de kinderen bij hun papa zijn, om ze niet mee te hoeven nemen.
Terwijl ik op FB en het nieuws zie dat er teveel mensen vinden dat ze onder en boven de wet staan en vooral sociaal gezien niet teveel moeten lijden onder dit hele ‘corona-gebeuren’.. denk ik aan de familie van “Kootsie”, waar ik het in mijn vorige blog over had. De man die een geweldige avond had, georganiseerd door zijn jongens, is inmiddels overleden en zijn familie kon hem geen ‘groots’ afscheid geven, vanwege de huidige maatregelen. De omgeving kon de familie niet knuffelen of de hand schudden om hun medeleven te uiten. De mensen die niet luisteren naar de maatregelen riskeren zo veel meer dan alleen hun uitje naar het park of hun gezellige vrijdagavond en ze hebben het niet door… Verdrietig en boos word ik er van.
Mensen, luister nou toch gewoon naar wat Mark Rutte zegt en kijk de toespraak van de koning eens terug. Dat hij zijn gezicht op deze manier op tv laat zien om het land toe te spreken moet toch wat betekenen? Dat kun je toch niet negeren? Zoals ik al zei: ”IK BEGRIJP HET NIET!”
