Het is een rare tijd, een bijzondere tijd, een spannende tijd, een unieke tijd, een verwarrende tijd, een tijd van bezinning misschien en wat je nog meer kunt bedenken. Eigenlijk past alles wel een beetje bij de huidige tijd, bij de situatie waarin we verkeren. Een intelligente lockdown wegens COVID-19. Het is hoe dan ook iets dat ik nog nooit eerder heb meegemaakt: scholen dicht, sportschool gesloten, werken vanuit huis, je eigen kinderen lesgeven, geen uitjes/koffidates met vrienden of familie, continu bij elkaar op de lip… En er dan maar het beste van proberen te maken, van deze tijd.
Ik vind het lastig, zo met de kinderen hele dagen thuis. Behalve dat het hele thuis werken als je de kinderen om je heen hebt, echt letterlijk en figuurlijk niet werkt, ben ik er ook wel achter dat ik niet zo veel geduld heb als ik altijd dacht. Dat komt hoogstwaarschijnlijk doordat mijn eigen sociale leven ook (net als dat van alle Nederlanders en andere mensen over de hele wereld) op z’n gat ligt. Het kopje koffie bij een vriendin, de dag doorbrengen bij mijn ouders met de kinderen, verjaardagen, feestjes, fotograferen, de sportschool en zo voort en zo verder, het is er allemaal “even” niet bij. En dat vind ik vervelend. Ik merk dat ik juist uit die dingen mijn energie haalde. Mensen zijn niet gemaakt om alles alleen te doen en alleen te zijn. Hoe vaak heb ik dat niet gezegd tegen een vriend(in) die -net als ik overigens voorheen vaak- dacht dat hij/zij de problemen zelf op moest lossen en mij niet zogenaamd lastig wilde vallen. Nu krijgt die uitspraak een hele andere betekenis.
Hailey vindt het ook moeilijk, zo zonder haar vriendinnetjes en zonder de juffen, maar vooral ook zonder opa en oma. Haar had ik voorbereid op het feit dat ik niet dacht dat de dag van Tyler’s verjaardag ook de dag zou zijn dat ze weer naar school zou gaan. Gelukkig maar, want uiteindelijk werd de maatregel van de gesloten scholen doorgetrokken naar de meivakantie. En heel eerlijk gezegd heb ik ook dan nog niet het idee dat ze de scholen dan al weer volledig open gaan gooien. Dat zou te “makkelijk” zijn denk ik. Levert te veel risico op, verwacht ik, zeker op een grote school als die van Hailey en Tyler met klassen van rond de 30 kinderen. Nu is Hailey zelf in die meivakantie jarig en heb ik al met haar afgesproken dat we even afwachten wat er gaat gebeuren, maar dat als de scholen niet (volledig) open gaan na de meivakantie, dat we dan haar traktatie naar alle kinderen van de klas gaan brengen. Dan maken we met de auto een rondje Ruurlo en zetten we alle traktaties bij de voordeuren, waar de klasgenootjes ze dan kunnen pakken. En ze wil raamvisite en/of mensen die in een mooi versierde auto langs rijden om haar een mooie kaart of een cadeautje te brengen. Dat heeft dan ook wel weer wat voor haar, geloof ik.
En Tyler… tja.. ,,Mama, waar ga ik vandaag heen?” is nog de standaard vraag. En iedere keer weer moet ik deze beantwoorden met: ,,We blijven thuis schat. Gewoon thuis. Met Hailey. Gewoon met z’n drietjes.” Hij snapt niet waarom hij en niet meer naar Tamara en niet meer naar de Harlekijn en niet naar school gaat. Als ik niet meer naar Tamara ging, dan ging ik toch naar school? Dan ging ik toch naar Hailey’s school bij juf Kim? Dan mocht ik toch op de verjaardagsstoel bij Francis en Lilian? Dan mocht ik toch een mooie muts op op school? -,,Ja jongen, zo hadden we het ons wel bedacht. Maar dat liep even anders. En ook Hailey is nu niet op school, want de school is dicht… Dus je moet helaas nog even geduld hebben mannetje.” Het is allemaal wat.
Gelukkig zijn er ook leuke dingen aan deze periode. Zo is het weer wel heel erg lekker geweest de afgelopen weken. Je moet er toch niet aan denken dat het ook nog eens hele dagen zou regenen?! Dus de kinderen konden lekker naar buiten en sprongen er de afgelopen tijd wat af op de trampoline. De mooiste stoepkrijttekeningen werden gemaakt en de plantenbakken werden van potgrond en bolletjes voorzien. Ook kwamen er leuke initiatieven van de grond of overgewaaid van ergens anders uit de wereld.
Zo ging Erika van Mensenmens Fotografie langs wat voordeuren van wat mensen uit Ruurlo in eerste instantie. Je kon je opgeven en dan kwam ze een paar foto’s maken van mensen achter de voordeur die thuis moeten blijven. Voor mij natuurlijk de perfecte kans om eens niet als selfie met mijn 2 kinderen op de foto te kunnen. Het zijn leuke plaatjes geworden. 🙂
Iets anders leuks is de zogeheten “Berenjacht”. Op veel plekken in Ruurlo en andere plaatsen zijn beren achter de ramen gezet. Als je dan met je kind gaat wandelen, kun je op berenjacht. Op het internet zijn heuse bingo kaarten en andere spellen te vinden die je kunt spelen tijdens deze zoektocht naar de beren achter de ramen. Hailey en Tyler zijn ook op zoek geweest naar zo veel mogelijk beren. Ze vonden er meer dan 30 op het stuk van huis naar opa en oma. Geweldig!
Omdat ik de fotografie toch ook een beetje op peil wil houden, maar echte shoots natuurlijk niet aan te raden zijn op het moment, omdat je zo veel mogelijk thuis wilt/moet blijven, ga ik nu 1x per week mee lopen met een berenjacht die iemand anders loopt met zijn/haar gezin. Zo mocht ik al mee speuren met Ayanna en met Bram. Ayanna ging op de skeelers en Bram op zijn loopfiets. Alles uiteraard op minimaal 1.5m afstand en met mijn 70-200mm zoomlens op mijn camera.
Met Ayanna en haar moeder deed ik een rondje Ruurlo. De bedoeling was een klein stukje, maar het rondje werd op verzoek van Ayanna steeds groter en we moesten even langs school, die Ayanna toch best wel miste. Op grote stukken waren zij aan de ene kant van de weg en ik aan de andere. Je moet daardoor wat harder praten om een gesprek te kunnen voeren, maar het was fijn om even andere mensen te zien dan mijn kinderen 😉
Met Bram en zijn moeder gingen we een stuk lopen in Borculo naar zijn omie, die ook een beer achter de ramen had staan van de zorgflat waar ze woont. Duidelijk was dat Bram zijn omie erg mist en andersom niet minder. Hij wilde heel graag naar binnen en omie wilde maar wat graag even knuffelen met haar achterkleinkind, maar helaas… dat mag op het moment gewoon even niet. Leg het maar eens uit aan een jongetje van bijna vier. Ik geef het je te doen. Met een dikke kus van achter het glas en nog even zwaaien voor de ramen, neemt het stel afscheid van elkaar. In de hoop dat het snel weer anders is en ze weer samen mogen wandelen en, belangrijker nog, knuffelen.
Wie weet volgen er de komende tijd nog wel meer van dit soort shoots. En hopelijk volgt er na de meivakantie een iets minder strikt setje regels. Ik zou het fijn vinden als de kinderen in ieder geval weer gedeeltelijk naar school zouden kunnen. Al is het 3 halve dagen in de week bij wijze van spreke, met de helft van de klas of zo. Daar zou ik al heel blij mee zijn en de kinderen ook. We wachten het even af, zoals het enige is wat we kunnen doen.
Voor iedereen die dit leest: blijf gezond, blijf zo veel mogelijk thuis en trek (ergens, waar dan ook) aan de bel als je het idee hebt dat er iets niet lukt, dat je vast loopt. Je bent ongetwijfeld niet de enige die het een lastige tijd vindt en wie weet kan een ander je op afstand helpen, op welke manier dan ook.
